Bloggen... Het is eigenlijk maar een raar woord.... Ik blog, jij blogt, wij bloggen...
Maar goed. Het is dus een feit. ik blog nu ook. Althans, een poging tot. Voor zover ik het volhoud.
Maar waarom, dan nu toch een blog. Heb ik dan zoveel te vertellen? Nee, eigenlijk niet. Althans, ik vind zelf van niet. Maar blijkbaar denken anderen hier regelmatig anders over. Ik ben net zoals de meeste anderen redelijk actief binnen de sociale media. Ik twitter, zit op Facebook, haal heel veel ideeën van Pinterest (zonder tijd of mogelijkheid om ze uit te voeren), maak regelmatig gebruik van Instagram, en maak het rijtje zelf maar af. Maar een blog ben ik nog nooit aan begonnen. Ja, in de goede oude tijd van Hyves, maakte ik wel ns een "blogje" dat vervolgens door familie, vrienden en bekenden wel gelezen en geprezen werd. Maar echt volhouden deed ik het niet. Vroeger al niet, n dagboek was niet aan mij besteed. Ja, bij de zoveelste verliefdheid werd er wel n paar dagen fanatiek in geschreven, maar als de liefde wat bekoeld was, gold dat ook voor mijn schrijversdwang.
Maar nu dan toch overstag, om een poging te wagen. Ik speelde al eerder met het idee, maar dit was dan even een "hersenscheet", die vervolgens in het leven van alledag snel verwaaide. Die hersenscheet kwam meestal doordat mensen reageerde op mijn tweetjes of FB-berichtjes, dat ze deze zo leuk of grappig vonden. Of doordat mensen mijn digitale uitspraken opeens tussen hun favorieten zetten. Of doordat mensen aangaven dat ze vaak toch iets hadden aan mijn hersenspinsels met betrekking tot onze kinderen of ideeën.
Zo ook vanmorgen. Aan de ontbijttafel hebben we op een creatieve en pedagogische manier een opvoedkundig probleem met betrekking tot T6 uitgewerkt, tot hopelijk een methode die voor hem werkt. Of dat zo is, zal nog moeten blijken, maar ik was erg blij met het resultaat tot nu toe, en was er zelfs een beetje trots op, dat we weer tot een creatieve aanpak waren gekomen. Ik weet dat mensen hier vaak nieuwsgierig naar zijn, of baat bij hebben. Dus bij het overdenken, kwam weer dat hersenscheetje langs, dat ik dit alles misschien toch eens moest gaan bloggen, zodat er meer mensen baat bij hebben, als leidraad voor hun eigen oplossingen kunnen gebruiken of gewoon om een kijkje in onze wereld te kunnen nemen.
Als naam gekozen voor Stuiterende Puzzelstukjes, omdat puzzelstukjes en stuiterballen te lang was, maar dit wel goed onze kinderen weergeeft en ik het daardoor wel heel passend vond.
Op deze manier is dan toch het idee geboren om een Blogger te worden.
Nog zo'n raar woord: Blogger.
Maar goed. Het is dus een feit. ik blog nu ook. Althans, een poging tot. Voor zover ik het volhoud.
Maar waarom, dan nu toch een blog. Heb ik dan zoveel te vertellen? Nee, eigenlijk niet. Althans, ik vind zelf van niet. Maar blijkbaar denken anderen hier regelmatig anders over. Ik ben net zoals de meeste anderen redelijk actief binnen de sociale media. Ik twitter, zit op Facebook, haal heel veel ideeën van Pinterest (zonder tijd of mogelijkheid om ze uit te voeren), maak regelmatig gebruik van Instagram, en maak het rijtje zelf maar af. Maar een blog ben ik nog nooit aan begonnen. Ja, in de goede oude tijd van Hyves, maakte ik wel ns een "blogje" dat vervolgens door familie, vrienden en bekenden wel gelezen en geprezen werd. Maar echt volhouden deed ik het niet. Vroeger al niet, n dagboek was niet aan mij besteed. Ja, bij de zoveelste verliefdheid werd er wel n paar dagen fanatiek in geschreven, maar als de liefde wat bekoeld was, gold dat ook voor mijn schrijversdwang.
Maar nu dan toch overstag, om een poging te wagen. Ik speelde al eerder met het idee, maar dit was dan even een "hersenscheet", die vervolgens in het leven van alledag snel verwaaide. Die hersenscheet kwam meestal doordat mensen reageerde op mijn tweetjes of FB-berichtjes, dat ze deze zo leuk of grappig vonden. Of doordat mensen mijn digitale uitspraken opeens tussen hun favorieten zetten. Of doordat mensen aangaven dat ze vaak toch iets hadden aan mijn hersenspinsels met betrekking tot onze kinderen of ideeën.
Zo ook vanmorgen. Aan de ontbijttafel hebben we op een creatieve en pedagogische manier een opvoedkundig probleem met betrekking tot T6 uitgewerkt, tot hopelijk een methode die voor hem werkt. Of dat zo is, zal nog moeten blijken, maar ik was erg blij met het resultaat tot nu toe, en was er zelfs een beetje trots op, dat we weer tot een creatieve aanpak waren gekomen. Ik weet dat mensen hier vaak nieuwsgierig naar zijn, of baat bij hebben. Dus bij het overdenken, kwam weer dat hersenscheetje langs, dat ik dit alles misschien toch eens moest gaan bloggen, zodat er meer mensen baat bij hebben, als leidraad voor hun eigen oplossingen kunnen gebruiken of gewoon om een kijkje in onze wereld te kunnen nemen.
Als naam gekozen voor Stuiterende Puzzelstukjes, omdat puzzelstukjes en stuiterballen te lang was, maar dit wel goed onze kinderen weergeeft en ik het daardoor wel heel passend vond.
Op deze manier is dan toch het idee geboren om een Blogger te worden.
Nog zo'n raar woord: Blogger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten