Moedergevoel of overbezorgd?

S3 is sinds baby af aan, regelmatig 'ziek'. Verkoudheid blijft altijd n hele tijd bij hem hangen, en een griepje merk je al weken van te voren, en sukkelt ook nog n paar weken na. Januari en Februari zijn sowieso de kwakkelmaanden bij hem, maar buiten dat loopt hij dus regelmatig met n snotneus of wat te kuchen. Ook n dag koortsig is daarbij niets vreemds voor hem, en met koorts voelt t manneke zich echt meteen flink ellendig. Verder dan wat op de bank liggen, met n deken op zich, wat suf tv kijken komt het dan niet. Met natuurlijk de woorden: "mama, kom je bij me zitten?". Op zo'n moment valt er voor mama niets anders meer te doen, dan inderdaad maar bij hem te gaan zitten, op dezelfde bank. Voor n uurtje natuurlijk totaal geen probleem... maar helaas is het ook wel vaker n hele dag of meerdere dagen achter elkaar. S3 wil gewoon niet graag alleen ziek zijn, en dan toch continue mama bij zich voelen. En voor mama en papa is er gewoon niets vervelenders dan je mannetje er lamlendig bij te zien liggen.

Gistermiddag was er weer zo'n dag. S3 had op de psz al flink last van hoofdpijn en bleek ook koorts te hebben. Alleen was er ook het uitdelen van T7 op school, waardoor we niet meteen naar huis konden, en toch nog eventjes moesten wachten. Verschrikkelijk trouwens, die momenten dat je het gevoel hebt te moeten kiezen tussen je twee kinderen. De ene niet lekker, en de andere stond te popelen om zijn verjaardag te vieren in de klas... Maar goed, verjaardag gevierd, en hup lekker naar huis de bank op.
S3 was smiddags weer even wat aan het rondscharrelen, dus het scheen beter te gaan, echter begon na 17:00 uur de koorts weer op te lopen. Omdat hij er ook weer flinke hoofdpijn bij had, hij niet meer rechtop kon zitten en hij aangaf dat knikken met zijn hoofd pijn deed, toch maar even langs de huisartsenpost ter controle.
Dit gebeurde (gelukkig) door een superlieve arts, die S3 gewoon even volledig nakeek. Ik voelde me toch wel weer wat opgelaten, omdat ik daar alleen maar zat met n kind dat wat koortsig was. Wil helemaal geen overbezorgde moeder zijn, en vind dat bij mezelf ook reuze meevallen. Elk kind is wel ns ziek, en schrammen, builen en bloedneuzen horen gewoon bij opgroeien. Maar toch merk ik dat ik bij S3 af en toe me af en toe niet kan beheersen en toch de huisarts maar bel om gerust gesteld te worden. En dat gebeurd eigenlijk voornamelijk als hij, zonder dat hij echt ziek is, toch koorts heeft en hier gewoon ellendig van is. Ik vertrouw het dan vaak niet, en wil toch even weten of er misschien toch niet meer aan de hand is.
En gisteravond bij de HAP viel het me opeens in, waardoor dit waarschijnlijk komt.

S3 is toen hij 1 jaar oud was, voor het eerst geopereerd aan zijn hypospadie. (Ik zal het hoe en wat hierover later nog wel eens uitleggen, dit is nu verder niet echt relevant voor dit verhaal). S3 was op vrijdags ontslagen uit het AZM, op zondagmorgen even terug voor de katheter die even gecontroleerd moest worden, en op maandagmiddag werd hij opeens flink koortsig en hangerig. Dus naar de eerste hulp van het AZM.
Daar werden we ontvangen in een onderzoekskamer, waar de temperatuur meteen werd gemeten en de

hartslag werd gecontroleerd. Ik weet nog eens niet meer precies wat de waardes waren, weet wel nog dat de temperatuur boven de 40 lag inmiddels en dat de hartslag tegen de 200 was. Op dat moment kwamen er nog een aantal artsen/verpleegkundigen erbij en werd het ons duidelijk dat het toch wel ernstig was op dat moment. Hij had thuis al paracetamol gehad, meteen bij binnenkomst AZM weer, en omdat de koorts nog steeds niet zakte, kreeg hij weer toegediend. Ook infuus en hartbewaking werd aangesloten. Al met al waren er dus allerlei mensen met hem aan de gang en verliep eigenlijk alles n beetje in film aan je voorbij. Je bent erbij, ziet vanalles, bent lichtelijk in shock, en laat alles maar gebeuren. S3 werd die avond opgenomen op de Medicare, waar hij onder controle van hartbewaking bleef. Gelukkig ging het na een paar angstige uren al snel weer beter met hem, en kon hij de dag erna weer naar de gewone kinderafdeling. Wel had hij een of andere infectie opgelopen, waardoor hij de rest van de week nog in het AZM is moeten blijven, en waardoor waarschijnlijk ook de eerdere operatie is mislukt.

Maar gisteravond bedacht ik me opeens dat die maandagavond waarschijnlijk het gevolg is, dat ik bij S3 en koorts toch de kriebels krijg. Koorts bij een griepje of zo is logisch, en te verklaren. Maar zomaar, zonder directe aanleiding geeft mij geen rust. En dan wil ik dus zekerheid dat er niet iets heel anders aan de hand is.
De arts heeft S3 (bijna) volledig nagekeken, en er waren op dat moment geen aanwijzingen voor keelontsteking, oorontsteking, waterpokken, hersenvliesontsteking of wat dan ook. Het enige dat er was, was dat hij waarschijnlijk een soort van bronchitis aanval als gevolg van de verkoudheid had, en dat daar de koorts (en hoofdpijn) vanaf komt. Ik toch weer gerustgesteld en gerealiseerd dat S3 dat dan blijkbaar nu eenmaal heeft... Na dagen of weken snotteren, opeens even goed ziek met koorts en ellendig voelen, omdat het dan even doorbreekt. Om vervolgens weer even vrolijk rond te rennen.
Nu nog voor mezelf de vrede vinden, dat ik bij S3 en koorts dan toch een overbezorgde moeder ben.  ;)