D-day... Dag van de operatie

Sow! Wat n dag....
Vanmorgen werd meneer een beetje duf wakker om 7:40 uur. "is het al bijna ochtend? ow! Een cadeautje!! Mag ik die open maken???" Haha, nou dat is wel leuk wakker worden natuurlijk!

Via een vriendin/moeder van klasgenoot T8/kennis/... had ik een tijdje terug de mogelijkheid om kleine uitdeelcadeautjes uit te zoeken. Hier heb ik meteen gebruik van gemaakt om wat kleinigheidjes uit te zoeken en in te pakken voor S5 in het ziekenhuis. Kleine cadeautjes waar hij die dag iets aan heeft, zodat hij toch steeds weer nieuwe afleiding krijgt. Ook T8 is hierbij niet helemaal vergeten, natuurlijk!
Daarna begon eigenlijk al bijna meteen het lange wachten.. het wachten tot ongeveer 11 uur, totdat hij zou worden opgeroepen om naar de OK te gaan.
Zijn kamergenoot kreeg al snel zijn ontbijt, maar omdat S5 nuchter moest blijven voor de operatie, was er voor hem niets anders dan een bekertje water. Dit mocht hij wel nog tot half negen, daarna was ook dat helaas niet meer mogelijk. Sem hield zich er eigenlijk hartstikke goed onder. Heeft geen een keer gezegd dat hij honger of dorst had, of iets dergelijks. Alleen een paar keer gevraagd of het al bijna tijd was.
Papa was er ook alweer vroeg, en de cliniclows kwamen ook nog even langs. Dat was wel grappig, dus zorgde ook voor wat leuke afwisseling.

Om 11:20 was het dan toch zo ver.. de verpleging kwam met zijn operatiehemd aan... S5 vond het ergens toch wel een beetje raar dat hij zich zo helemaal moest uitkleden, zelfs zijn onderbroek, maar met wat truukjes van papa en mama is dat gebeurd zonder dat iemand ook maar iets zag. :)
Dus op naar de sluis voor de OK. S5 vond het wel cool om zo met bed en al door de gangen, in de lift en door het ziekenhuis te gaan. Ondertussen vertelde hij honderduit, en stelde allerlei vragen.
In de sluis mocht meneer zeggen wie mee de OK in ging. Hij koos papa, terwijl papa en mama dat allebei niet verwacht hadden, en ergens ook niet zo fijn vonden. Maar goed, het was zijn keuze, dus dat werd het dan ook.
Meneer kwam om 11:45 uur de OK binnen... en toen begon voor papa en mama het lange wachten....
Even snel een rondje buiten lopen, om toch even wat frisse lucht te snuiven, maar al snel won de honger, en zenuwen, en gingen we maar weer snel naar de afdeling, waar de OK zou bellen, als we naar de recovery mochten. In de ouderkamer vonden we een rustig plekje, om wat te zitten, koffie te drinken, wat te praten, en heel veel te appen en op FB te scrollen. Haha, ik geloof dat sommige vrienden het wat minder vonden, al die appjes die langs kwamen, maar we hadden ze gewaarschuwd van te voren, en ik denk dat ze het allemaal wel begrepen. Er waren genoeg mensen die meeleefden en graag op de hoogte wilden worden gehouden, en op deze manier kregen ze natuurlijk toch wat meer mee.
We keken uit op de lange gang van de kinderafdeling, en regelmatig kwam er dus een medewerker/witte jas onze kant op gelopen. Er werd dan toch elke keer weer (vooral na een paar uur) verwachtingsvol opgekeken, waar deze persoon naar toe ging... "zou het misschien???". Maar nee, elke keer was het loos alarm. Soms was het bijna gemeen. Er kwam dan iemand aanlopen (al dan niet aan de telefoon), die ons vriendelijk aankeek, met een lachje, en dan bij de drempel stopte om vervolgens of net de laatste kamer in te gaan, of zich gewoon om te draaien en terug te lopen! Aaaahhhgggg!!! Das echt heel gemeen!!! :D

Na een tijdje waren er ook andere ouders die in de ouderkamer even wilden afschakelen, wat eten, of gewoon even zitten. Je begint dan toch wel wat met elkaar te praten en ervaringen uit te wisselen. Ik merkte alleen dat hoe later het werd, hoe minder het mij allemaal interesseerde. Niet echt uit (negatieve) desinteresse, maar meer omdat alles wat ze vertelde niet echt doordrong. Ik was er totaal niet mee bezig, en wilde eigenlijk alleen maar weten hoe en wat met S5.
F kon het zitten na een aantal uur niet meer opbrengen, en besloot om gewoon even wat rondjes te lopen over de afdeling. Na een paar rondjes, besloot hij om het rondje iets groter te maken, en ook net buiten de deuren van de afdeling te gaan. Het was dat ik toevallig opkeek, hoe hij de deuren uitliep, de hoek om ging, terwijl er net 2 witte jassen de hoek omkwamen, en deze op F reageerde........
Meteen zat ik rechtop. Op dat moment begon F te zwaaien naar me, en zette ik het natuurlijk op een lopen! Er was nieuws van S5!!!
Het was ondertussen al 16:00 uur, dus het had allemaal best lang geduurd. Toevallig dat F de arts tegenkwam op de gang die naar ons onderweg was. Hij was net klaar, en S5 was net aangekomen op de recovery. Alles zag er goed uit, en hij was tevreden over hoe het allemaal was gegaan.
Ondertussen had de recovery ook al gebeld, dat we inderdaad naar hem toe mochten.
S5 was nog behoorlijk onder narcose. Had echt moeite om eruit te komen. Bij vlagen wakker met flinke paniek in zijn ogen, om n paar tellen later weer volledig weg te zakken. Na een uurtje ging dat gelukkig al beter, en eigenlijk heel opeens werd hij wakker, en bleef hij ook wakker. Hij was flink misselijk, en had hier ook echt buikpijn van. Dus dat werd natuurlijk spugen. Geen probleem, dat was te verwachten (en hadden we hem ook op voorbereid). Om 17:15 uur mochten we dan toch naar de afdeling.
S5 was nog steeds misselijk, had flink pijn in zn mond, maar vond een ijsje toch wel erg lekker, ondanks dat dit er eigenlijk net zo hard weer uitkwam.

Nu is het inmiddels 20:30 uur.. controles zijn geweest. Meneer heeft geen koorts, goede bloedwaardes, krijgt vloeistof en antibiotica via zijn infuus, paracetamol, diclofenac en tramadol via druppels en tabletjes, heeft een suprapubische katheter (buikkatheter) en een wond van 3 bij 2 cm in zijn rechterwang die gehecht is, en moet om de haverklap flink spugen.... Hij heeft niet gehuild, niet geklaagd, niet gezeurd, en vind het prima als de verpleging hem weer eens komt lastig vallen, zodat hij z'n filmpje weer moet stopzetten.
Kortom
Het is een Kanjer!!!!   <3

Zo, en nu ga ik hem toch langzaam in bed stoppen, school nog updaten, m'n bed in orde maken, en dan een poging tot slapen...

Dank je wel allemaal, voor de kaarsjes, lieve berichtjes, appjes, steun, het aan ons denken, en het er gewoon voor ons zijn!!