Een tijdje terug kreeg ik van een kinderloze vriendin de vraag "wat is dat, moeder zijn?" Zelf ziet ze zich wel ooit moeder worden, maar dat zit er nu nog even niet in. En natuurlijk weet iedereen wel de globale dingen van "voor je kind zorgen” en de slapeloze nachten maar is dat het ouderschap? Ik heb toen zo goed als kwaad antwoord proberen te geven, maar de vraag bleef spoken.
Bij het naar bed gaan, moest ik er weer aan denken. Vooral ook omdat ik merk dat we hier, toch bijna elke nacht wel iets in ons bed vinden. Iets dat volgens mij ook bij het ouderschap hoort, en dan met name de eerste 10 jaar ongeveer. Als t al geen kind is, dat is omgelopen, zijn t wel spuugdoekjes (bij baby's), knuffels, autootjes, poppen, leesboeken of blokken. En al deze dingen kunnen ook weer midden in de nacht opeens in je bed verschijnen, meestal met een kind erbij dat je halve bed in beslag neemt, doordat t niet kan slapen/kramp heeft/ eng gedroomd of wat dan ook. Het hoort erbij, en je neemt t op de koop toe. Net zoals midden in de nacht te moeten opstaan. Hier wordt je vanaf begin af aan al in getraind door de nachtelijke voedingen. Maar dit gaat gaandeweg over in t troosten bij enge dromen,monsters wegjagen, en bedden moeten verschonen bij zieke kinderen.
Maar niet alleen de nachten zijn anders nadat je papa of mama bent geworden. Ook al je "normale" handelingen zijn aangepast. Zomaar even ergens naar toe gaan, wordt een hele onderneming. Als ze nog klein zijn wordt je wat dit betreft meteen in t diepe gegooid, met autostoeltje, luiers, voedingen, doekjes knuffels, schone reserve kleren, wandelwagen, verzorgingstas, en ik weet niet wat nog meer. En dan ga je alleen maar even n pak melk halen bij de supermarkt, of een kopje koffie drinken bij je moeder! En op t moment dat je alles zover in de auto hebt, en je je kind er ook in wilt zetten, ruik je het..... En kun je eerst weer naar binnen om te verschonen ;). Dit wordt, naarmate ze ouder worden, wel steeds gemakkelijker. Maar het steeds weer aan van alles moeten denken en overal rekening mee houden, dat blijft wel een heel aantal jaren.
Wat ook blijft is de rommel over in huis. Het duurt echt een heeeel aantal jaren. Het met blote voeten trappen op legoblokjes of barbieschoentjes, jassen en tassen op de raarste plekken vinden, minimaal 1x per dag moeten zoeken naar 1 schoen ( ja, 1 schoen,hoe gek dan ook), die lijkt te zijn verdwenen in huis, bouwwerken en kunstwerken op dressoirs en tafels hebben staan,die toch echt niet mogen worden afgebroken of opgeruimd, muren en deuren vol knutselwerkjes en tekeningen, vloeren met zand (zomer), modder of natte voetstappen, overal vlekken van gemorst drinken, en kruimels van alles dat eetbaar is, en bergen was. (Ik sprak trouwens laatst een moeder van 2, die vertelde dat ze elke week alleen maar in t weekend hoefde te wassen omdat ze maar n paar machines had. Ik was in shock en paniek. Ging er iets grandioos fout hier in huis? Maar andere ouders waar ik mijn zorgen mee deelde,stelde me gerust. Ook zij hadden een niet te stoppen stroom van vuile was, en liep de wasmachine bijna constant wel te draaien... Pioew! Dat scheelt.)
Van een andere moeder kreeg ik een paar maanden terug een parodie van "Let tot go" te zien, die ik ook wel erg toepasselijk vond: https://vimeo.com/94793297
Maar hoe is dat dan, ouder zijn. Vroeg deze kinderloze vriendin toen ze was meegelopen met de kinderen naar school te brengen. Mis je hem/haar als ze op school zijn of ergens anders? Ben je een deel van jezelf kwijt dan? Tja. Ik heb geprobeerd om t uit te leggen (hoewel t natuurlijk voor iedereen waarschijnlijk toch iets anders voelt) een deel van mezelf kwijt? hmm, nee, dat geloof ik niet. Althans geen lichamelijk deel. Het is af en toe heerlijk even zonder kinderen. Je bent weer even een "normaal" persoon ipv alleen maar moeder of vader. Maar missen doe je ze wel hoor. Misschien niet dat eerste uur of uren maar gaanderweg begint er iets naar binnen te sluipen en te groeien. Waarbij je uiteindelijk inderdaad ze echt mist en je ze zo snel mogelijk weer in je armen wilt sluiten zodat je zelf kunt constateren dat het goed met ze gaat. Dat ze in orde zijn en je niets voor ze kunt doen.
Van de week had ik een kleine aanvaring met T7. Langzaam begint bij hem een prepuber fase waarbij ook langzaam de nodige conflicten ontstaan
"Ik moet hier ook altijd alles doen" is een kreet die hij langzaam steeds regelmatiger uitroept. Dezelfde kinderloze vriendin was hier n beetje verbolgen over toen ik het haar vertelde. Zij krijgt wel vaker wat dingetjes over t ouderschap van mij, maar ook van andere ouders mee, en laten we eerlijk zijn; vaak heb je het over de minder leuke kanten, omdat je je hart even wilt luchten, maar ook omdat het in onze natuur zit om te klagen. Natuurlijk weet ze ook wel dat er hele andere kanten aan zit, maar die specifieke ouderschap dingetjes zijn vaak moeilijk uit te leggen. Toevallig kwam ik de dag erna de volgende blog bij Famme.nl tegen, die misschien ook wel heel goed de andere kant van t ouderschap weergeeft <3
Rest mij alleen nog even te zeggen: Ja, ook ouderschap heeft af en toe vervelende kantjes, maar die zijn het dik, dubbel, dwars en meer dan alles waard! <3<3 Dus laten we het allemaal wat positiever proberen te maken, en vooral te genieten van alles.
Lees dit als je er doorheen zit en je voelt je een bijzondere mama
De blog Finding Joy van moeder Rachel brengt heel wat moois. Ze schrijft voornamelijk over het vinden van plezier in het leven, in het moederschap en als vrouw. Rachel schrijft met humor en maakt met haar posts de dagelijkse sleur, geen sleur meer. Zo ook met de onderstaande post waarna je je weer een bijzondere mama voelt.
Want Rachel heeft een lijst opgesteld, met dagelijkse routines die jou juist heel bijzonder maken. We zitten er allemaal weleens doorheen en vragen onszelf dan af ‘is dit het’? Soms vergeten we even dat we bijzonder zijn, dat we geen verschil maken. De titel van haar post luidt dan ook: wanneer je het idee hebt dat je geen verschil maakt, denk dan eens hieraan. Mooi, oprecht en zó waar. Want elke moeder is een bijzondere mama.
De liefde die ontstaat als jouw kind je ziet wanneer je hem van school haalt.
Wanneer je precies weet hoe jouw kind ingestopt wil worden tegen bedtijd.
Het feit dat je altijd de wc- en keukenrollen vervangt, ondanks dat je hebt gevraagd of ze het zelf willen doen. Uiteindelijk doe jij het en dat is ook prima.
Die gekke foto’s die jullie samen maken, gewoon.
Die keer dat je pas bij de dokter weggaat als je een antwoord hebt.
Die uren die je op internet zit om het antwoord te vinden op wat je kind nou eigenlijk heeft.
De opvoedboeken die liggen te verstoffen, omdat je ze niet meer nodig hebt. Je bent immers een pro geworden in moederen.
Al jouw truien met snotvegen en kwijlvlekken van het knuffelen met je kind als ze je nodig heeft. Je neemt het voor lief. Allemaal.
Die keren dat jij nog niet naar bed kunt, omdat je 3 wassen moet draaien voor de volgende dag
De uren die je wiegend rondloopt met een kind wat verschrikkelijk aan het huilen is van de buikkrampen.
Die uren die je gebruikt om de beste manier te vinden om met dit huilende wezentje om te gaan.
Al die minuten waarin je je kind in de schommel aan het duwen bent.
Het feit dat je waanzinnig inventief bent geworden op het gebied van huis-, tuin- en keukenspullen.
Al die schoolprojecten waaraan jij meehelpt en waarbij je steeds je geduld weet te bewaren.
Al die bordspellen die je steeds weer speelt, de Lego-huizen die je opnieuw bouwt en de Barbies die je nogmaals aan- en uitkleedt. Supermoeder.
Dat moment waarop je doodmoe bent en het liefst thuisblijft, maar toch iedereen van hot naar her brengt. Alles voor je kinderen.
De keren dat je de auto ontdoet van troep, kruimels en andere ondefinieerbare resten.
De bedden die je steeds verschoont.
Alle wachtwoorden die jij onthoudt van de kindersites. Je bent een wandelend geheugen, ook als je er een niet meer weet, dan heb je ‘m wel ergens opgeschreven.
Al die vragen waarop jij antwoord weet.
Eigenlijk doelen we op die miljoenen vragen die beginnen met ‘waarom?’.
De keren dat jij je kinderen hebt geholpen met huiswerk en ervoor hebt gezorgd dat ze het snapten.
Al die veters die je hebt vastgemaakt, de jassen die je hebt dichtgeritst en ervoor hebt gezorgd dat ze er niet als een slons bijlopen. Allemaal jouw werk.
Het lieve handje dat je in jouw hand voelt tijdens het oversteken.
Die keer dat je meerende toen ze voor het eerst ‘los’ fietsten. Die blik in hun ogen en in die van jou is onvoorwaardelijk.Good job, mommy.
Het handje dat op het punt staat jouw hand los te laten als je haar afzet op school.
De momenten waarop je jezelf met handen in het haar toespreekt met dingen als ‘je kan het’.
De keren dat ze bij je op schoot komen zitten. Heerlijk.
De keer dat je stiekem zijn kamer in bent gelopen om te kijken hoe-ie slaapt.
Al dat rondslingerende speelgoed wat je huis rommelig maakt, maar eveneens ook een familie.
De tranen die je hebt gelaten in de badkamer.
De tranen die je hebt gelaten in de auto.
De tranen die je hebt gelaten in de keuken, terwijl er een jengelend kind om je been hangt.
De tranen die je hebt gelaten, puur omdat je een goeie moeder wilt zijn.
Hoe jij alles weer weet terug te vinden: haar lievelingsknuffel, zijn favoriete boek.
De briefjes voor de leraar die je hebt geschreven.
De kinderstoel waarop je hebt gezeten tijdens een oudergesprek.
De tijd die je hebt gestoken in het zoeken voor een geschikte school.
Alle uren, minuten, seconden die je hebt gestoken in hen.
De zorgen die je hebt. Altijd.
Alle smerige klusjes (lees: kots opruimen, spuitluiers verschonen) die je doet.
De madeliefkransen die ze speciaal voor jou heeft gemaakt. Zo lief.
Het feit dat jij deze kransen ook echt op je hoofd zet.
Die knuffel ‘s morgens als ze net wakker zijn.
Zelfs als ze ouder zijn en ziek zijn willen ze nog steeds mama.
Dat magische moment wanneer jullie samen achter het raam staan om naar een regenboog te kijken.
Dat moment wanneer je echt geen puf hebt om ze aardrijkskunde uit te leggen, maar dat toch doet.
Wanneer je al het eten dat over is aan je kind geeft, omdat hij nog steeds honger heeft.
Het geduld dat je opbrengt tijdens het boodschappen doen met een peuter.
Het geduld dat je opbrengt tijden het boodschappen doen met een peuter plus een baby…
Het waanzinnige geduld dat je opbrengt om te gaan winkelen met een tween.
Al die keren waarop je je hebt uitgesloofd in de keuken, maar die niets uithaalden (lees: je kinderen zitten in de ‘ik-eet-alleen-wat-ik-lekker-vind-periode’).
De tijd die je hebt gestoken in het ‘in bad doen’ van je kinderen. En geloof ons, daar gaat aardig wat tijd in zitten.
Die keer dat je 5-jarige dochter klaar is met haar knipbeurt en er opeens veel ouder uitziet. Tranen in je ogen.
Hoe een kus van jou het leven een stuk draaglijker maakt.
Die keer dat je bij je kind ging liggen wanneer ze nachtmerrie had.
Het feit dat je zo licht slaapt omdat je continu op je hoede bent.
Het feit dat je de dag weet door te komen met maar 3 uur slaap. Love it.
Het feit dat jij je kinderen kunt aankleden, de lunch kunt bereiden en jezelf werk-proof maakt in 8.3 minuten. Mocht dat nodig zijn.
De tijd die je spendeert langs de zijlijn om je kind aan te moedigen.
Die keren dat je zegt dat je trots op ze bent, voor het geval ze vergeten waren hoe geweldig ze eigenlijk zijn.
Het adem-in-adem-uit-moment als er met deuren wordt geslagen of vreemde woorden uit hun mond komen.
Al die keren waarop je maar ligt te wachten tot ze eindelijk thuiskomen.
Haal even alle dagen voor de geest waarop je je zorgen maakt en probeert te ontdekken hoe je je kind een gelukkig persoon kunt maken.
Alleen jij staat als ‘mama’ in hun telefoon.
Alle t-shirts die jij weer normaal hebt aangetrokken, nadat ze binnenstebuiten zaten.
De ‘ik hou van jou’-s die je continu herhaalt.
Alleen je kinderen noemen jou ‘mama’. Voor de rest niemand. Dat maakt je zo bijzonder.
Dat je nu pas beseft dat deze ‘dagelijkse’ lijst eigenlijk heel bijzonder blijkt.
Jij maakt het verschil.
Twijfel daar nooit aan.
Jij bent geweldig.
Liefs, Rachel
