Vijf weken geleden begon t met n grote shock en ongeloof. N week wachten op verder onderzoek waarbij t ongeloof nog steeds de overhand heeft "dat kan toch niet?" en "nee, dat zal allemaal wel goed komen". Dan n week wachten op n uitslag, tot t verlossende telefoontje, alles is goed. Vreugde all om, en n last die van je afvalt. Je kunt weer ademhalen en de wereld ziet er weer zonnig uit. Maar voordat je weer helemaal terug valt in dr orde van de dag, en weer wilde plannen maakt voor de toekomst, komt er n week later weer telefoon. N telefoontje waaruit blijkt dat t niet goed is, het is mis, maar hoe mis het precies is, moet blijken na verder onderzoek. Wat volgt is n week van hopen en (voor enkelen) bidden. Dat t mis is, is inmiddels redelijk berust en geaccepteerd, maar laat t toch niet volledig mis zijn!
Gisteravond dan toch weer t 'verlossende' nieuws: het is gelukkig niet volledig mis, waarbij er bij iedereen n last van hun schouders viel. Oke, we weten waar we staan. Nu focussen op hulp en behandeling, t wordt zwaar, maar gelukkig staat er niemand alleen, in dit geval. Dus via deze weg dan toch alle steun, sterkte en hulp voor alle betrokkenen. Dit gaat en moet gewoon lukken! <3
